α] "ἐμὲ τοίνυν οὐδεὶς ἂν ἀποδείξειεν οὔτ’ ἀπενεχθέντα ὑπὸ τῶν φυλάρχων οὔτε παραδοθέντα τοῖς συνδίκοις οὔτε κατάστασιν καταβαλόντα."

"ἂν ἀποδείξειεν" - ρήμα.

"οὐδεὶς" -υποκείμενο ρήματος.

"οὔτ’ ἀπενεχθέντα" - έμμεσο αντικείμενο ρήματος.

"οὔτε παραδοθέντα" - έμμεσο αντικείμενο ρήματος.

"ἐμὲ" - άμεσο αντικείμενο ρήματος.

"ὑπὸ τῶν φυλάρχων" - εμπρόθετος προσδιορισμός του ποιητικού αιτίου.

"τοῖς συνδίκοις" - δοτική ως αντικείμενο της μετοχής "παραδοθέντα".

"οὔτε καταβαλόντα" - έμμεσο αντικείμενο ρήματος.

"κατάστασιν" - αντικείμενο της μετοχής "καταβαλόντα".




β] Οὐδείς με τοίνυν ἄν δείξειεν οὔτ’ ἀπενεχθῆναι ὑπό τῶν φυλάρχων οὔτε παραδοθῆναι τοῖς συνδίκοις οὔτε κατάστασιν καταβαλεῖν.

"Οὐδείς" - υποκείμενο στο ρήμα "ἄν δείξειεν".

"ἄν δείξειεν" - ρήμα της πρότασης.

"με" - άμεσο αντικείμενο του ρήματος "ἄν δείξειεν".

"οὔτ’ ἀπενεχθῆναι" - έμμεσο αντικείμενο του ρήματος "ἄν δείξειεν".

"ὑπό τῶν φυλάρχων" - εμπρόθετος προσδιορισμός του ποιητικού αιτίου.

"οὔτε παραδοθῆναι" - έμμεσο αντικείμενο του ρήματος "ἄν δείξειεν".

"τοῖς συνδίκοις" - δοτική ως αντικείμενο του απαρεμφάτου "παραδοθῆναι".

"οὔτε καταβαλεῖν." - έμμεσο αντικείμενο του ρήματος "ἄν δείξειεν".

"κατάστασιν" - αντικείμενο του απαρεμφάτου "οὔτε καταβαλεῖν".

Ο Μαντίθεος προτίμησε την πρώτη σύνταξη για να δώσει έμφαση στην πράξη και όχι στο άτομο, χρησιμοποιώντας μετοχές αντί για απαρέμφατα. Με παθητικές μετοχές. παρουσιάζει τον εαυτό του ως το θύμα προσβάλλοντας το ήθος των κατηγόρων και αναδεικνύοντας το δικό του.